کپسول های تاخیری طراحی شده اند تا API را پس از یک زمان از پیش تعیین شده یا در یک مکان خاص در دستگاه گوارش (GI) آزاد کنند. این کپسول ها معمولاً برای تحویل API های حساس به اسید یا جلوگیری از تخریب دارو در معده استفاده می شوند. آنها می توانند محیط اسیدی معده را تحمل کنند و API را در روده کوچک یا روده بزرگ آزاد کنند، جایی که pH اسیدی کمتری دارد و جذب دارو کارآمدتر است.
فرمولاسیون کپسول های تاخیری فرآیند پیچیده ای است که شامل انتخاب مواد کمکی مناسب، مواد پوشش دهنده و اصلاح کننده های آزادسازی می باشد. مواد کمکی مورد استفاده در فرمولاسیون باید بی اثر و سازگار با API باشند. مواد پوششی مورد استفاده باید به pH حساس بوده و در محیط اسیدی معده نامحلول باشد اما در محیط اسیدی روده به سرعت حل شود. اصلاح کننده های رهایش برای کنترل سرعت رهاسازی دارو و محل انتشار در دستگاه گوارش استفاده می شوند.
استفاده از کپسول های تاخیری تنها به صنعت داروسازی محدود نمی شود. آنها همچنین در صنایع غذایی و مکمل ها برای رساندن مواد مغذی و پروبیوتیک ها به محل خاص جذب در دستگاه گوارش استفاده می شوند. از این کپسول ها برای رساندن مواد مغذی حساس به اسید و پروبیوتیک ها به روده استفاده می شود، جایی که به راحتی قابل جذب هستند.
در نتیجه، معرفی کپسولهای تأخیری سیستمهای تحویل دارو را متحول کرده و راهحل مؤثری برای چالشهای مرتبط با اشکال دوز معمولی ارائه کرده است. ویژگیهای منحصر به فرد این کپسولها، مانند رهایش پایدار دارو، تحویل هدفمند دارو، و فراهمی زیستی بهبود یافته، آنها را به یک تغییر دهنده بازی در صنعت داروسازی تبدیل کرده است. توسعه و استفاده از کپسولهای تاخیری راههای جدیدی را برای توسعه سیستمهای نوآورانه تحویل دارو باز کرده است که میتواند کارایی، ایمنی و راحتی بهتری را برای بیماران فراهم کند.
کپسول های توخالی HPMC با پوشش داخلی
