1. سطح pH دستگاه گوارش
اصل اصلی از کپسول با پوشش روده طراحی این است که از معده عبور کند بدون اینکه دارو در آنجا آزاد شود، بلکه برای حل و رها شدن محتویات در روده با pH بالاتر است. این مکانیسم متکی بر تفاوت در مقادیر pH در قسمت های مختلف دستگاه گوارش است. مقدار pH معده معمولاً پایین است و بین 1.5 تا 3.5 است و این محیط بسیار اسیدی باعث خوردگی پوسته کپسول‌های معمولی می‌شود، اما برای کپسول‌های دارای پوشش روده، پوسته‌های آن‌ها به‌طور ویژه برای مقاومت در برابر فرسایش اسید معده طراحی شده‌اند. تا زمانی که کپسول وارد روده شود حل شود (pH 5.5 تا 7.5). تفاوت های فردی در مقادیر pH در دستگاه گوارش، به ویژه در وضعیت های مختلف سلامت، زیاد است. به عنوان مثال، بیماران مبتلا به سوء هاضمه یا ترشح غیرطبیعی اسید معده ممکن است دارای مقدار pH در معده یا روده باشند که از محدوده طبیعی منحرف می شود که بر انحلال کپسول های دارای پوشش روده و زمان انتشار دارو تأثیر می گذارد. بنابراین، درک و نظارت بر سطح pH دستگاه گوارش بیمار برای اطمینان از اثربخشی دارو بسیار مهم است. علاوه بر این، بیماری ها یا داروهای مختلف نیز ممکن است بر مقدار pH دستگاه گوارش تأثیر بگذارند و در نتیجه بر اثر جذب کپسول های پوشش داده شده روده تأثیر بگذارند.

2. مواد پوشش و ضخامت
مواد پوششی و ضخامت کپسول های دارای پوشش روده مستقیماً بر سرعت انحلال و زمان انتشار دارو تأثیر می گذارد. مواد روده ای رایج عبارتند از سلولز استات فتالات (CAP) و پلی وینیل الکل فتالات (PVAP). این مواد در اسید معده به خوبی تحمل می شوند اما به تدریج در محیط های قلیایی حل می شوند. ضخامت پوشش یک متغیر مهم است. پوشش های ضخیم تر معمولاً زمان بیشتری برای حل شدن دارند، به این معنی که زمان انتشار دارو به تأخیر می افتد که ممکن است بر اثربخشی دارو تأثیر بگذارد. اگر پوشش بیش از حد نازک باشد، ممکن است در یک محیط کمی اسیدی شروع به حل شدن کند، که باعث می شود دارو به موقع در معده آزاد شود، که ممکن است باعث ناراحتی معده یا کاهش اثربخشی دارو شود. علاوه بر این، مواد پوششی مختلف خواص انحلال متفاوتی دارند. برخی از مواد ممکن است در مقادیر pH پایین تر پایدار بمانند، در حالی که برخی دیگر سریعتر حل می شوند. تولیدکنندگان دارو معمولاً مواد پوشش و ضخامت را بر اساس ویژگی های دارو، نیازهای بیمار و محل انتشار مورد نظر انتخاب می کنند.

3. زمان عبور دستگاه گوارش
هدف طراحی کپسول‌های با پوشش روده این است که اطمینان حاصل شود که دارو در معده آزاد نمی‌شود، اما پس از رسیدن به روده به آرامی حل می‌شود. بنابراین، زمان انتقال کپسول در دستگاه گوارش (یعنی سرعت حرکت از معده به روده کوچک) برای تأثیر دارو بسیار مهم است. در شرایط عادی، مدت زمان ماندن غذا یا دارو در معده بر سرعت ورود کپسول به روده تأثیر می گذارد. اگر زمان تخلیه معده بیش از حد طولانی باشد، کپسول پوشش داده شده با روده ممکن است قبل از رسیدن به روده شروع به حل شدن کند و دارو ممکن است در محل نامناسبی آزاد شود که بر جذب و کارآیی آن تأثیر می گذارد. برعکس، اگر زمان انتقال خیلی سریع باشد، ممکن است کپسول قبل از رسیدن به محل ایده آل در روده خارج شود و در نتیجه دارو آزاد نشود. عواملی که بر زمان انتقال دستگاه گوارش تأثیر می گذارند عبارتند از رژیم غذایی، سلامت دستگاه گوارش، اختلال در عملکرد دستگاه گوارش و غیره. به عنوان مثال، بیماران مبتلا به تاخیر در تخلیه معده یا سندرم روده تحریک پذیر ممکن است زمان های انتقال کپسول متفاوتی را تجربه کنند که ممکن است بر جذب دارو تأثیر بگذارد.

4. فرمولاسیون و حلالیت دارو
فرمولاسیون دارو و خواص انحلال در کپسول پوشش داده شده با روده تأثیر قابل توجهی بر میزان جذب دارو دارد. داروهای مختلف خواص فیزیکوشیمیایی متفاوتی مانند اندازه ذرات، حلالیت و پایداری شیمیایی دارند که بر سرعت انحلال و جذب آنها در روده تأثیر می گذارد. به طور کلی، هرچه ذرات دارو کوچکتر باشد، سرعت انحلال سریعتر و سرعت جذب بالاتر است. با این حال، برخی از داروها حلالیت پایینی دارند و ممکن است برای اطمینان از جذب موثر، به فناوری فرمولاسیون خاصی نیاز داشته باشند. اگر دارو به اندازه کافی حل نشود یا خیلی آهسته در روده حل شود، جذب محدود می شود که ممکن است منجر به کاهش اثربخشی شود. علاوه بر این، ثبات دارو نیز یک عامل کلیدی است. برخی از داروها ممکن است به محیط حساس باشند و قبل از ورود به محل جذب هدف شروع به تجزیه یا از دست دادن فعالیت کنند. به منظور بهینه سازی انتشار و جذب دارو، توسعه دهندگان دارو معمولاً باید آزمایش های متعددی را روی فرمول دارو انجام دهند تا اندازه ذرات مناسب، مواد افزودنی فرمولاسیون و طراحی پوشش را بیابند تا اطمینان حاصل شود که می تواند پایدار باشد و به طور کامل در روده حل شود.

5. تأثیر غذا و سایر داروها
غذا و سایر داروها تأثیر مهمی در انحلال و جذب کپسول های پوشش دار روده ای دارند. اول اینکه غذا تخلیه معده را به تاخیر می اندازد و باعث می شود کپسول مدت بیشتری در معده بماند که ممکن است منجر به تاخیر در زمان انحلال شود. به خصوص غذاهای پرچرب، که زمان هضم را بیشتر طولانی کرده و بر سرعت انتشار داروها در روده تأثیر می گذارد. علاوه بر این، انواع خاصی از غذا باعث تغییر PH معده و روده می شود و در نتیجه بر انحلال پوشش روده تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، غذاهای اسیدی یا قلیایی ممکن است محیط pH دستگاه گوارش را تغییر دهند و باعث شوند که پوشش روده زودتر یا دیرتر حل شود. در عین حال، سایر داروها، به ویژه آنتی اسیدها یا داروهایی که ترشح اسید معده را مهار می کنند، مانند مهارکننده های پمپ پروتون (PPIs) یا آنتاگونیست های گیرنده H2 نیز می توانند تأثیر قابل توجهی بر اثربخشی کپسول های پوشش دار روده ای داشته باشند. آنها ترشح اسید معده را کاهش می دهند و مقدار PH معده و روده را تغییر می دهند که ممکن است باعث شود پوشش روده زودرس در معده حل شود و دارو را در مکان نامناسبی آزاد کند. بنابراین، هنگام تجویز کپسول‌های دارای پوشش روده، پزشکان معمولاً به بیماران توصیه می‌کنند که به زمان وعده‌های غذایی توجه کنند و از آن‌ها همراه با سایر داروها استفاده کنند تا اطمینان حاصل شود که دارو می‌تواند مطابق انتظار و جذب مؤثر در روده آزاد شود.